Straf van boven

Toen Chris Waalhof in een volle zaal via een gezamenlijk gebed de aan haar rolstoel gekluisterde Jennie Verwaayen deed opstaan wist nog niemand dat de evangelist ernstig ziek was. 

De 45-jarige vrouw liep stralend over het podium en liet de volgende dag weten dat ze genezen was van haar posttraumatische dystrofie. Enkele dagen later kwam de pijn terug en bracht een nieuwe gebedssessie geen soelaas. Waalhof verkondigde daarop publiekelijk dat de vrouw niet voldoende in God en Zijn woord geloofde. Een week later moest de echtgenoot van Jennie Verwaayen zijn vrouw identificeren via haar trouwring en de door de intercity gespaarde restanten van de rolstoel. Hier begint het verhaal over de ondergang van Chris Waalhof.

Op zijn vierentwintigste werd de voormalige elektricien geroepen het evangelie te prediken en rond zijn dertigste ontdekte Waalhof zijn genezingskracht. Inmiddels was hij getrouwd met Ria en hadden ze twee kinderen gekregen. Van zijn eerste boek ‘Wonderen in de Polder’ werden veertigduizend exemplaren verkocht. Het zorgde voor veel aanloop en de voormalige gymzaal werd ingeruild voor een door de volgelingen betaalde kerk van negen miljoen euro. Een goede gelovige diende minstens vijftien procent van zijn inkomen aan Waalhofs stichting Godswerk te geven. De volgende tien jaar waren alle elfhonderd stoeltjes van de kerk bezet en zagen de aanwezigen volgens de website meer dan driehonderd genezingen. 

Waalhof was volgens zijn aanhangers altijd zo gewoon gebleven. In interviews benadrukte de vijftiger dat niet hij maar God deze zieke mensen had genezen. De enige ontdekking van een onderzoeksjournalist was dat Waalhof voor zijn werk maandelijks drieduizend euro ontving. Waalhof was een aimabele man, een man van God. Een man met een missie. 

Nadat Waalhof in twee sessies werd getroffen door acute diarree besloot hij een specialist te raadplegen. Dit was vlak na de zelfmoord van Jennie Verwaayen. Bloedonderzoek  wees uit dat Waalhof leed aan een vergevorderde én erfelijke variant van het Zollinger-Ellison-syndroom, een zeldzame maag- en darmziekte. Volgens de arts was zonder behandeling de levensverwachting minder dan drie jaar. Zonder een spoor van emotie antwoordde Waalhof dat God hem door deze beproeving zou leiden. Werkt de voorzienigheid dan op bestelling? 

Zijn beproeving leidde hem vlak over de oostelijke landgrens, naar de specialist onder de specialisten. Bij de kennismaking schoten de wenkbrauwen van Waalhof in een frons en de arts bevestigde uiterst zakelijk dat zij de jongere zus van Jennie Verwaayen was.

‘Ik heb een eed afgelegd,’ antwoordde Nicole Verwaayen,‘ dat ik er alles aan zal doen u te redden. Maar ik ben natuurlijk geen God.’ 

Waalhof staarde naar het plafond en maakte een kruis. ‘Alleen Hij kan mensen redden.’ Hij vouwde zijn handen in elkaar en keek haar aan. ‘Gelooft u?

’‘Ik geloof in grenzen leggen.’ Ze vouwde haar armen over elkaar en trotseerde zijn blik. ‘Artsen zijn er voor het lichaam en geestelijken voor de ziel.’

De stilte die viel leek een eeuwigheid te duren. Waalhof keek haar weer aan. ‘Bent u getrouwd? Heeft u kinderen?’

Ze beantwoordde zijn vraag met een blik die tussen verbazing en verontwaardiging in lag, want onbedoeld had Waalhof een gevoelige snaar geraakt. ‘Ja en nee,’ luidde haar antwoord. Het feit dat ze vorige maand een miskraam had gehad ging alleen haar man en zij aan. Het was sowieso al een klein wonder geweest dat ze zwanger was geworden na zeven jaar medische hulp. En nu zat hier een man tegenover haar die op alles het antwoord wist. Ze besloot het gesprek te beëindigen. ‘Heeft u verder nog vragen over de behandeling?’ 

Ze zag hoe hij zijn ogen sloot en zijn hand naar haar uitstak. ‘Laten we bidden.’

Lees het slot in
deel 2 van
Straf van boven