Royal Juice

De jongen die mij in zijn bed die avond drie keer had laten klaarkomen zei dat hij Bjorn heette. Zijn blik verhardde toen hij bijna achteloos een foto op het laken legde.
‘Ze chanteren mij ook.’
Op de foto bedreef mijn moeder de liefde op een nog heftigere manier dan haar dochter zojuist had gedaan. Met een vreemde man die me vaag bekend voorkwam. Dit was zonder twijfel mijn moeder. Ik herkende de moedervlek en de twee littekentjes.
‘Hoe weet ik dat het geen fake is?’ Er waren genoeg apps die dit in een avondje voor elkaar konden krijgen.
Zonder iets te zeggen haalde hij uit de ladekast een stapeltje foto’s en spreidde ze uit over het bed. Mijn moeder. Andere mannen. Gelukkig nergens triootjes of erger, was het enige dat in me opkwam. Bjorn de Befkoning keek alsof hij op het punt stond in huilen uit te barsten.
‘Ze chanteren mij ook. Als ze worden gepubliceerd, dan kan ik mijn carrière wel vergeten.’
‘Bjorn, wat willen ze?’
‘Foto’s, filmpjes, maakt niet uit.’
Hij zag de verbazing op mijn gezicht. ‘Van de kroonprinses. Van Madelina.’
‘Ze weten alles. Dat jij naast haar woont, dat jullie dezelfde minor volgen. Je moeder die …’
Hij legde zijn hand op mijn schouder. Ik voelde me vies en misselijk.
‘Het kan je flink wat geld opleveren. Ze betalen al tienduizend euro voor een blote reet, vijftigduizend euro voor tieten en de hoofdprijs is tweehonderdvijftigduizend euro voor een seksfilmpje.’
Hij wees naar de foto’s. ‘Je hebt drie maanden zeiden ze. Anders posten ze dit op alle social media.’
Ik keek naar de eerste foto en herkende de man op de foto. Een of andere wethouder uit de provinciestad waar ik ben opgegroeid en waar mijn gelukkig getrouwde ouders nog steeds wonen. Toen brak er een vulkaan uit in mijn maag en kotste ik de kussens helemaal onder.

Mijn naam is niet belangrijk. Ook niet dat ik in Amsterdam voor het tweede jaar rechten studeer. Wat voor hen telt is dat ik naast Casa Royal woon. Het gerucht gaat dat er op de bezemkast na in Casa Royal overal verborgen minicamera´s hangen. Van buiten af ziet het grachtenpand er gezellig en duur uit. Voor de belangrijkste bewoonster lijkt het bijna op een echt studentenhuis. Sinds anderhalf jaar is het de uitvalsbasis voor kroonprinses Madelina. De ietwat gezette, onpeilbare toekomstige opvolger van haar stuntelende pa en charismatische ma, koning en koningin van het Rijk der Nederlanden.
In het huis ernaast, op de bovenste twee etages , werkte de permanente beveiliging. Ieder kwartaal werden wij, de vijf andere zorgvuldig geselecteerde medebewoners, ´gebriefd´. Of we los van het volledige gebrek aan privacy nog mogelijk staatsbedreigende kwesties hebben ervaren. Met mijn meest onschuldige blik gaf ik het bodyguard-cliché tegenover mij altijd een ontkennend antwoord.

‘Hoi mam.’ 
‘Da’s een verrassing. Zo vaak bel je me niet doordeweeks. Er is toch niets aan de hand?’
Op mijn bed lagen de foto’s die geen enkel kind van zijn moeder wil zien. Hoe oud je ook bent. Ik had besloten haar tijdens een videocall er keihard mee te confronteren. Kwam het door haar bezorgde blik? Of is het gewoon een aardig mens die alles wat ze doet met veel enthousiasme en spontaniteit oppakt? Die overal kunst- en brocantemarkten organiseert in de saaiste provincie van Nederland, die de administratie van haar man de tandarts bijhoudt en haar enige kind zoveel mogelijk bijstaat en ontzorgt. Zelfs als ik had willen puberen en me had willen afzetten tegen haar en alles waar voor ze staat, zou ze mij met een begripvolle blik, een knuffel en een echt goed gesprek op weg hebben geholpen. Je kunt gewoonweg geen hekel aan haar hebben.
‘Ik moet je iets vertellen.’ Het orgasme op het gezicht van mijn moeder op foto nummer 19 deed me slikken.
‘Zo’n vijf jaar geleden ben ik met Teun naar het hotel aan de bosrand gegaan.’
‘Teun, onze vorige overbuurman? Die de serre heeft gebouwd?’
Ik humde en ging verder. ‘We zijn niet verder gekomen dan de parkeerplaats, omdat we allebei zo ongelofelijk …’
‘Ja, stop maar. Ik kan me er genoeg bij voor stellen.’
‘Ik zag je toen samen met Frits uit het hotel naar zijn auto lopen.’ Ik blufte. Op een van de foto’s herkende ik op het hoofdeinde van het bed het logo van het hotel. En, for the record, ik was toen zeventien, Teun vijftien jaar ouder en net gescheiden. We deden het gewoon bij hem thuis.
Het gezicht van mijn moeder bevroor.
‘Ik weet óók dat Frits niet de enige was.’ Ze wendde haar blik van de camera af. Er viel een stilte die ik genoodzaakt zag te doorbreken.
‘Weet papa hiervan?’
‘Schatje, ik … weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik kom naar je toe. Tot straks!’
Iets voor negenen ’s avonds gaf ze mij in het piepkleine kamertje de stevigste omhelzing ooit. Mijn ouders bleken al jaren een open huwelijk te hebben. Mijn moeder kwam bijna twintig jaar geleden in aanraking met wat ze zelf een high class messengers service noemde. Via een prepaid toestel ontving ze een tekstbericht met een korte omschrijving van de persoon in kwestie, inclusief een score. Het bracht mijn moeder onder meer naar Frits de wethouder. Ze merkte dat er allerlei gunsten tegenover stonden, zoals soepel verleende vergunningen, goedkope bijles en …
‘Toch niet deze kamer? Zeg me dat je niet met prins …’
Ze staarde gegeneerd naar het plafond. ‘Hij wilde alleen maar kijken hoe ik … Besef je eigenlijk wel moeilijk dit voor mij is? Ik deed het ook voor jou. Er zijn weinig kinderen van een lieve tandarts uit een provinciestadje die hier, naast de kroonprinses, mogen studeren. Iedere ouder wil dat zijn kind het beter krijgt.’
‘Ik krijg niet de indruk dat je er vies van was.’
Mijn moeder slaakte de diepste zucht die ik ooit heb gezien. ‘Het is één keer per maand, schat. Heus, ik ben geen oversekste MILF. Je krijgt wel een soort van rapportcijfer, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Bovendien gaat het tegenwoordig heel discreet met extra beveiligde apps en zo. Dit zijn machtige mensen die heel erg discreet zijn. Als het uit zou komen, dan ben ik … zijn wij meer kwijt dan onze goede naam. Je vaders praktijk, mijn kunsthandeltje, deze kamer.’
‘Je geheim is veilig bij mij, mam.’ Daar ga ik de komende tijd mijn stinkende best voor doen.
Niet veel later liep ze opgelucht naar buiten richting Centraal Station, blijkbaar weer helemaal zichzelf. Ik riep haar na.
‘Wat voor cijfer geven ze je?’
‘Een negen komma twee,’ zei ze met een guitige blik.
‘Niet slecht.’ De beveiliger van de zolderkamer stond plotseling naast me en samen zagen we mijn moeder op haar hakken rennen over de gladde klinkers. Ik geloof dat ze Suzan heette. Een kleine, slanke verschijning in donkerblauwe casual kleren en waakzame ogen. Normaal zag ze er gespierder uit, maar waarschijnlijk had ze haar kogelvrije vest uit. Het wapenholster bolde uit onder haar halfdicht geknoopt vestje.
‘Mijn moeder,’ reageerde ik trots. ‘Kopje thee?’

Dag Negen van Mission Impossible. Madelina zat twee rijen achter me in de collegezaal. Bodyguard Suzan en haar collega bevonden zich aan weerszijden van Hare KH op drie stoelen afstand. De rest van de beveiliging was voor mij onzichtbaar. Na zo´n acht kopjes rooibosthee op even zo veel avonden had Suzan verteld dat het koffertje van haar collega in anderhalve seconde kon worden omgeturnd tot een kogelvrij scherm. Ze deed het werk nu bijna drie jaar. Begin december zou ze worden vervangen, praktisch tegelijk met mijn opgelegde deadline.
Meer informatie had ik al die avonden niet uit Suzan gekregen, behalve dan die raadselachtige zin dat alle meiden in haar omgeving op HKH lijken. Dat zou inderdaad verklaren waarom de paparazzi zo wat om de dag foto´s van ons maakten. Madelina zagen we nooit vertrekken of aankomen. Haar huis had een lift die volgens mij tot onder de gracht reikt. Haar inwonende nichtje was met haar bolle wangetjes de perfecte bliksemafleider.
Ik was niet de enige die medelijden had met de altijd stoïcijns kijkende Madelina. Hoe oud moet je zijn om te beseffen dat je in een gouden kooi zit, gevuld met slijmballen, jaknikkers en een veeleisende familie? Stel je eens voor dat je dit vanaf je achtste of negende al door krijgt. Hoeveel is er dan voor nodig om niet op een cynische manier helemaal verknipt te worden?
De minor die we deelden heette moderne filosofie. Ik had ergens opgevangen dat haar ouders niet blij waren met de keuze van dit vak vanwege de docent. De man was een overtuigd pacifist en prominent lid van de Partij van de Dieren. Hij had meerdere keren duidelijk gemaakt dat hij niet deed aan voorkeursbehandelingen. Het lot, zo stelde hij, bepaalde de groepsindeling voor de scriptie, dus moesten we allemaal onze naam op een briefje zetten en in een lege schoenendoos stoppen. Die dag had ik geluk, want het lot had mij aan HKH Madelina gekoppeld. Getweeën gingen we een scriptie schrijven over de paradigmaverschuiving van het gemiddelde mensbeeld.
Na dit nieuws draaide ik me in de collegezaal om en schonk haar een glimlachje. Ze glimlachte beleefd terug.

Twee dagen later ontving ik een appje van Suzan of het mij uit zou komen de volgende avond met HKH aan de scriptie te werken. De locatie zou ze nog laten weten. Er was nog geen minuut verstreken na mijn bevestiging toen er op de deur werd geklopt. Het was Suzan, die me strak aankeek: ‘De locatie is De Koninklijke Industrieele Groote Club op De Dam vanaf 1900 uur.’
Ze draaide zich om en kwam daarna ook niet meer terug voor een kopje rooibosthee.
Later die avond ontving ik een anoniem appje met een foto van mijn moeder en een onbekende man die niets aan de verbeelding overliet.
We willen een filmpje. Hoe eerder hoe beter. Voor iedereen.

Studeren ging mij makkelijk af. Voor de basisstof kon ik volstaan met samenvattingen door te nemen en mijn onderwerpen voor scripties en vergelijkbare opdrachten liet ik na een avondje googlen afhangen van de voorkeuren van de docenten. Ik kon zelfs studeren tijdens mijn baantje voor drie avonden in de week. Deze avond was het rustig in de winkel.
De damesmodewinkel in de PC Hooftstraat stond misschien op de site bekend om zijn stijlvolle eenvoud van haar prêt-à-porter collecties, maar in de praktijk waren hoogstens afgetrainde veertig plus-dames geïnteresseerd in de saaie kleding. Soms hadden ze een verveeld uitziende toy boy bij zich, die je met zijn ogen helemaal uitkleedde. Het kwam meer dan eens voor dat mijn collega de klant bezighield en ik me twee pashokjes verderop in tien minuten helemaal uitleefde met een fraai exemplaar.
Achter de toonbank besefte ik steeds meer dat mijn seksdrive misschien wel erfelijk was. Pashokjesseks was voor Madelina natuurlijk onmogelijk. Hoe zou zij überhaupt aan haar gerief komen? Zou er in Nederland een mannelijke concubine zijn die haar wegwijs zou maken? Een Camillo Parker Bowles? Afgaande op het familieverleden zou het eerder een Teutoonse heisse Liebhaber zijn. Genoeg zo, meid! Je moet nog onderzoeksvragen over je onderwerp bedenken.
Een uurtje later had ik genoeg materiaal bij elkaar gegoogled. Ik zag het lekkere kontje in het Armani-pak pas toen hij met zijn veel oudere vriendin zonder iets te kopen de zaak had verlaten.

Suzan spotte me onmiddellijk in de lobby van de Koninklijke Industrieele Groote Club. Ze gebaarde me haar te volgen en via een doolhof van smalle gangen en trappetjes kwamen we uit op een aangenaam koele en lichte zolderruimte. In de verste hoek stonden drie bureaus met dubbele beeldschermen tegen elkaar. Madelina was achter een van de schermen in gedachten verzonken.
Ze veerde op toen ze me zag, vroeg ietwat gemaakt hoe het met me ging en sloot enthousiast af met de woorden dat ze echt zin had in deze scriptie. ‘Jij toch ook?’
Ik humde instemmend en liet haar enkele onderzoeksvragen zien. Ze was oprecht geïnteresseerd in mijn stelling dat het gemiddelde mensbeeld van weleer plaats heeft gemaakt voor een menstype dat een vat vol tegenstrijdigheden kan zijn en dat nog nauwelijks de energie heeft om te copen met alle polycrisissen en transities.
‘We hebben moeite om mentaal een tijdreis te maken, hoe bijvoorbeeld de gasloze wereld er uit komt te zien.’ Ik sprak de zin uit alsof ik hem zojuist had bedacht.
Madelina keek me nieuwsgierig aan. ‘Tja, je zult maar de koningin worden van een land dat continu in crisis zit en bestuurd wordt door brandjes blussende politici.’
‘Majesteit, toch!’ Mijn glimlach won het van mijn verbazing.
‘Noem me gewoon Madelina, alsjeblief.’
‘Weet je,’ ze keek me samenzweerderig aan, ‘ik ben omringd door volgers.’ Bij het laatste woord maakte ze aanhalingstekens in de lucht. ‘Een van de dingen die ik van mijn pa heb geleerd is dat hij het meeste in zijn leven heeft opgestoken van tegensprekers. Begeleiders die diep van binnen schijt hebben aan de monarchie. Mensen die verwachten dat ik voor de scriptie van mijn minor een veilig onderwerp kies en het volgens de platgetreden banen uitwerk. Laten we dan nu eens werk gaan maken van de Nederlandsche Mensch die niet aan alles tegelijk kan denken, maar wel de illusie heeft om controle te blijven houden.’
Ik knikte en het aan het eind van de avond was mijn respect voor deze zelfbewuste vrouw alleen maar toegenomen. Het duwtje in de rug kwam iets voor middernacht. De foto toonde deze keer mijn moeder en een hele oude man met een mega-erectie.

De volgende sessies waren onvervalst leuk en nuttig. Madelina was niet alleen verrassend toegankelijk en aardig, maar ook slim. Slim op een praktische manier, bijna streetwise. Op die zolderkamer met roomservice kregen we een klik met elkaar, hoewel ik haar belangstelling voelde afnemen toen de scriptie in de grondverf stond.
Die woensdagavond stopten we een uurtje eerder, omdat Madelina naar eigen zeggen gaar was. Buiten motregende het. Voor Amsterdamse begrippen was het rustig op straat toen ik mijn fiets van twee fietskettingen aan het losmaken was. Vanuit mijn ooghoek zag ik twee figuren achter het gebouw naast dat van de Industrieele Groote Club verschijnen. Beide liepen naast een elektrische scooter en droegen een zwarte overall en integraal helm. Het waren onmiskenbaar vrouwen. De ene keek om zich heen en spotte mij zonder er verder bij stil te staan.
Deze kans liet ik niet aan me voorbij gaan. Het volgende moment reed ik op de Nes zo’n vijftig meter achter de scootertjes van Madelina en Suzan. Ze moesten het wel zijn. Beide dames reden weer het Rokin op en gingen via de Vijzelgracht en de Keizersgracht onder het Rijksmuseum door om uiteindelijk te stoppen in een van de zijstraatjes. Buiten adem zag ik nog net een vrouw uit een voordeurtje van een souterrain stappen en de dikste van de twee scooterrijdsters omhelzen. De vrouw leek sprekend op een iets jongere versie van Suzan. Zou het …?
Ik maakte mijn fiets vast aan de dichtstbijzijnde regenpijp en zag dat de batterij van mijn telefoon voor tien procent was opgeladen. Ik had maar één kans op een succesvol filmpje. Duizenden gedachten spookten door mijn hoofd, maar eentje bleef de kop opsteken: de kroonprinses lesbisch?
Madelina en Suzan waren nu bijna een half uur binnen. Tijd genoeg voor socialiseren en kopjes rooibosthee. Ik sloop richting de scooters en zag onder de treeplank dat de gordijnen net niet helemaal waren gesloten. Ik vroeg me af waar ik de fuck mee bezig was.
Wat zou er gebeuren als ik een filmpje opstuurde? Hoefde ik dan echt niet meer bang te zijn dat mijn moeder zou worden gecanceld? Dat mijn vader zijn patiënten niet ging verliezen? Wat als het koningshuis er achter zouden komen dat ik het filmpje had geschoten? Dan zou ik de rest van mijn leven nog vaak genoeg gecanceld worden…
Het maakte zo bekeken geen reet uit of ik wel of niet met een filmpje op de proppen zou komen.
Ik zoomde in met mijn telefoon en zag Madelina naast Suzans zusje zitten. Het camerabeeld was korrelig maar scherp genoeg. De twee dames gingen helemaal op in elkaar. Het was niet de vraag of ze gingen kussen, maar wanneer. Hun beide hoofden leken in slow motion naar elkaar toe te gaan. Madelina tuitte haar lippen en streek met haar hand door het haar van haar geliefde.
Toen werd letterlijk alles en iedereen zwart.

Ik kwam bij in de keuken van het souterrain. Tegenover mij zat Suzan die me pislink aankeek. Verder was er gelukkig niemand in de ruimte. Mijn rechterarm trilde onafgebroken. Ik durfde niet eens te denken wat ik rook.
‘Ik heb je getaserd. Er ligt een droge broek en slip op de stoel naast je. Schaam je niet, we hebben wel vaker een halfnaakte vrouw gezien.’
Ze zuchtte. ‘Weet jij wat er gebeurt met betrapte paparazzi?’
‘Ik word gechanteerd.’
‘Door wie?’
‘Dat weet ik niet. Ze willen mijn moeder …’
‘Wacht. Je weet niet door wie je wordt gechanteerd?’
‘Dat zeg ik. Ze willen seksfoto’s van mijn moeder…’
‘Dus je bent een freelancer. Je zou die royal juice aan de hoogste bieder gaan verkopen. Dat maakt jou het laagste van het allerlaagste.’
De tranen liepen over mijn wangen. Dit had allemaal niet slechter kunnen aflopen. Niet eerder in mijn leven had ik me zo geschaamd als op dat moment. Terwijl ik de droge kleren aantrok zag ik even een ooglid van Suzan hevig trillen. Ze hield haar hand voor het trillende oog en keek me met het andere met ingehouden woede aan.
´Waar is de rest?’ Ik rechtte mijn rug en probeerde haar even streng aan te kijken.
‘Gaat je niks aan.’
‘Aha, jullie mogen hier niet zijn. Dat is het! Vandaar het uurtje eerder stoppen. Je achtervang denkt dat jullie nog op de Dam zijn?’
‘Denk je dat dat iets uitmaakt? Binnen no time wil niemand nog iets met je te maken hebben.’
Ik haalde mijn mobieltje tevoorschijn en liet een foute foto van mijn moeder zien.
Suzan pakte het mobieltje en scrolde stoïcijns door de foto’s.
‘Bjorn liet me de eerste zien. Hij wordt zelf ook gechanteerd door ze.’
‘En hoe ziet die Bjorn eruit?’
‘Als het jongere broertje van Robert Pattinson, maar iets kleiner, minder knap ook. En met een klein litteken boven zijn rechterwenkbrauw en met acnélittekens op beide kaken.’
Suzan tikte iets in op mijn mobieltje. ‘Is dit hem?’
Het scherm van mijn mobieltje toonde Bjorn met Betty Ackemay, de juice queen van Nederland, en in het midden een oudere man met zijn beide armen op de schouders van het tweetal.
‘Jaap en Jim van Damsburg. Jaap kon na zijn gecompliceerde enkelbreuk niet meer de paparazzo uithangen. Hij schijnt nu kanker te hebben.’ Ze snoof. ‘Je zou er bijna gelovig van worden.’
‘Zijn zoon Jim wil niet als pa in bosjes liggen en waterflesjes volpissen in onopvallende huurauto’s. Ze zeggen dat hij meer van het mobieltjes hacken schijnt te zijn, maar blijkbaar is hij ook niet vies van fysieke actie. Als jij hem eens binnen tien minuten een belletje geeft?’
Ik wilde nee zeggen, maar besefte dat ik weinig te kiezen had.

‘Sorry.’
Jim, voorheen Bjorn, keek me enkele dagen later gespeeld schuldbewust aan. We waren alleen op de bovenverdieping van een restaurant net buiten de grachtengordel. Ik tikte met mijn vinger op mijn mobieltje. ‘Ik laat je zo meteen het hele filmpje zien, maar eerst wil ik garanties dat je de foto’s van mijn moeder verwijderd en nooit publiceert.’
Jim stak zijn hand op . ‘Je hebt mijn erewoord. Of wil je dat ik een of ander contract onderteken?’
‘Wat ben jij een ongelofelijke lul!’
‘Face it, meisje. Je hebt geen poot om op te staan. Als dit filmpje ruk is, dan begin je maar opnieuw.’
Ik keek langs hem heen en sprak het codewoord uit. ‘Spruitjeslucht.’
Uit de twee toegangsdeuren stoven vier gemaskerde mannen in het zwart op Jim af. Voordat hij het besefte lag hij met zijn buik op de grond. De onherkenbare Suzan nam het woord. ‘Wie heeft hier nu geen poot om op te staan, jongen? Wil je net als je vader als een mankepoot door het leven gaan? Als wij hier klaar zijn met jou, kom je nooit meer terug in Nederland. Capiche?’
Een kwartier later onthulde Jim de locatie van de server met foto’s en ander belastend materiaal. Samen met een IT-vriendje was het hem gelukt de mobiel van onder meer mijn moeder te hacken. Ze had de belangstelling van dit gezelschap opgewekt door iets te vaak midden in de nacht uit een luxe hotel te vertrekken. Door spyware te installeren wisten ze op afstand foto’s te maken met haar camera. Het lukte ze niet om door de firewall van de exclusieve overspel-app te komen. Dat was ook al niet nodig gebleken toen ze erachter kwamen wie de dochter van de MILF was.
Intussen plaatste een van de mannen drie camera’s op even zoveel tafeltjes in de hoeken van het restaurant. Een andere plaatste een zwarte kap over Jims hoofd. Er klonken stappen op de houten trap en in de opening verscheen een gestalte in dezelfde outfit. De bivakmuts ging af en Madelina schudde haar haren uit. Het enige dat ontbrak in de setting waren twee flankerende draken.
‘Landgenoten,’ HKH keek plechtig in een van de camera’s, ‘in de afgelopen dagen ben ik geconfronteerd met meerdere ernstige privacyschendingen. Ik ben in het volle besef dat ik publiek bezit ben en dat iedere handeling van mij nieuwswaardig kan zijn. Maar er zijn grenzen. En zoals gezegd is nu sprake van een niet te tolereren inbreuk op mijn privacy. Zelfs als ik níet van koninklijke bloede zou zijn geweest.’
Madelina staarde een moment naar de grond, schraapte haar keel en keek naar een andere camera. ‘Gun mij alsjeblief óók een zo normaal mogelijk leven. Een eigen leven waarin ik ervaringen op kan doen en … ‘ Haar stem brak. Ze wreef met haar duim en wijsvinger van haar neus naar haar kin. ‘Hoe zou u het vinden als de bestuurders van dit land discussiëren of een lesbisch staatshoofd haar eigen eicellen heeft gebruikt voor de wettige nakomelingen?’
Ze keek me aan. ‘Soms heb ik even het gevoel uit mijn bubbel te mogen komen, maar vooral nu – in mijn vormende jaren – voelt het steeds moeilijker om vertrouwen te schenken. Toch wil ik nog steeds blijven geloven in het alledaagse goede. Ieder mens mag dan een vat vol tegenstrijdigheden zijn en moeilijk in staat om mentale tijdreizen te maken, diep vanbinnen zijn we bijna allemaal gewoon aardig voor elkaar, in gewone en ongewone situaties. Als uw toekomstige koningin wil ik als jonge volwassene gevormd worden door goedheid, veerkracht en wendbaarheid. En maakt u zich over mijn nakomelingen en hun status vooral geen zorgen.’
Ze knipoogde in de camera en gebaarde daarna dat ze uit moesten.
Suzan nam het over. ‘Breek zijn enkel op drie plaatsen en zet hem af bij de Spoedeisende Hulp. Plaats hem in het vliegtuig naar Verweggistan en verscheur daar zijn paspoort. Informeer de ambassade dat ze hem niet mogen helpen.’
Ze stak een priemende vinger in mijn richting. Madelina kwam tussen de vinger en mij in staan. ‘Ik had gehoopt dat je anders zou zijn.’
‘Ze gaven me geen keus, majesteit.’
‘Er is altijd een keus.’ Ze wees naar de afgevoerde Jim.
Ze haalde haar ouders op. ‘Jammer.’
Suzan was naast me komen zitten met papieren die ik blijkbaar moest ondertekenen. ‘Binnen 48 uur ben je uit je kamer vertrokken en stop je hier met je opleiding. Je neemt nooit meer contact op met Hare Koninklijke Hoogheid of iemand anders van de koninklijke familie. Zo niet, dan wacht een jarenlange gevangenisstraf die buiten Nederland kan plaatsvinden. Ben ik tot zover duidelijk?’
Madelina had vanuit de trapopening toegekeken en draaide zich om.
‘Majesteit,’ Suzans stem klonk ongewoon bevelend, ‘denkt u aan de regels?’
Bij wijze van antwoord stak Madelina haar arm omhoog en verliet de bovenverdieping.
‘Schat van een meid. Heeft de juiste genen geërfd. Die filmpjes zijn een soort therapie, heb ik begrepen. ‘Maar ja, dat heb jij niet gehoord of gezien. Anders wacht er een of andere gore cel in de Balkan. En geloof maar dat ze daar héél serieus in zijn.’
‘Ik ben verdomme ook een slachtoffer in deze zaak!’
‘Misschien. Maar jij had een keuze die uiteindelijk anderen voor jou hebben gemaakt. Vergeet dat nooit.’

Ik ben nu drie jaar verder en net afgestudeerd aan de universiteit van Tilburg. Mijn eerste echte serieuze relatie, de liefde van mijn leven, start binnenkort zijn opleiding als orthodontist. Ik werk parttime in de rechtswinkel, gespecialiseerd in immigratierecht. Werk dat mij op een goede manier nederig heeft gemaakt.
Op een warme herfstdag, vlak na mijn laatste afspraak, nam onverwacht een dame plaats in mijn piepklein kantoorkamertje.
‘Je bent goed bezig, meid!’
HKH Madelina keek me vriendelijk aan. ‘Als je wilt ligt er een interessante baan in Den Haag voor je klaar. Geen makkelijke, hoor! Eentje voor doorzetters. Die beseffen dat er geen gemiddelde mens bestaat.’
Ik fronste mijn wenkbrauwen. ’Mag ik daar een nachtje overslapen?’
‘Natuurlijk.’
‘Ik ga nee zeggen, denk ik.’
‘Dat zou ik zelfs op prijs stellen. Geloof ik.’ Ze lachte en stond op.
‘Wie weet zie ik je nog een keer.’
Ik stond op en wilde haar een hand geven, maar ze was al verdwenen.
‘Het ga u goed, majesteit,’ en ik meende ieder woord.