No More Boleros
Geachte redactie van de Top 2000,
Mede namens mijn zus doe ik hierbij een oproep om NO MORE BOLEROS van Gerard Joling zo hoog mogelijk in de Top 2000 te krijgen.
Mijn verhaal begint in de lente van 1989. Mijn tweelingzus en ik zaten in de brugklas. Zij op de havo en ik op de mavo. We hebben nooit bij elkaar in de klas gezeten, maar als we thuis waren haalden we alle verloren tijd in, net zo lang tot we in het stapelbed in slaap vielen. Tegenwoordig zien we elkaar veel te weinig. Misschien komt het door wat er toen is gebeurd. We zeiden tegen elkaar dat dit niet de rest van ons leven mocht bepalen, maar eerlijk gezegd weet ik niet of dat is gelukt.
Ons moeder en wij woonden met zijn drieën op de eerste verdieping van een grote flat. Vaak was ze weg. Gewoon weg. Ooms en tantes hadden we volgens haar niet. Soms was er een buurvrouw die kwam vragen of alles goed was. In mijn herinnering had mijn moeder altijd een gemaakte glimlach. Mijn zus en ik werden achter onze rug de dikke en de dunne genoemd. Hetty was een kop groter, knapper ook, en ik een stuk breder. We zijn allebei opgevoed met witte boterhammen en chocopasta. Ik werd er dik van en Hetty kreeg op d’r elfde een kunstgebitje.
Soms nam ons moeder een vrijer mee naar huis. De meeste verdwenen snel weer. Behalve Lothar. Lothar liep tegen de vijftig, zag er van ver af redelijk goed uit en werkte als kok en entertainer op een riviercruiseboot. Vanaf het eerste moment dat ik hem zag geilde hij op Hetty. Op een avond stond hij zo maar voor de deur. Hoewel ons moeder niet thuis was vroeg of hij even binnen mocht komen. Voordat ik het wist stond hij binnen en gaf me een tientje om een pakje sigaretten te kopen.
Toen ik terugkwam rookte hij een sigaretje op de bank en hoorde ik in onze slaapkamer mijn zus huilen. Hij gebaarde dat ik naast hem moest zitten en vertelde me dat ik tegen niemand iets mocht zeggen. Anders zouden we in een pleeggezin terecht komen. Aparte gezinnen, want ‘wie gelooft nu dat jullie zusjes zijn’. Tegen mijn zus zei hij dat ze moest leren er van te genieten. En dat ze op Bo Derek leek.
De volgende dag stond hij weer voor de deur. Hij sloot me op in de slaapkamer en draaide de hele avond die klassieke neukmuziek. De hele nacht heb ik mijn zusje getroost en ik beloofde haar dat het goed zou komen. Al geloofde ik er toen nog niet zelf in.
Een van ons moeders ex-vrijers had ooit een volle gereedschapskist achtergelaten. Toen ik er een lange ronde vijl in vond, kreeg ik een idee. Met een houtzaagje en de beitel maakte ik twee wiggen. Bij de Hema kocht ik een doosje pingpongballen en in het biologielokaal leende ik een bunsenbrander.
Drie dagen later was het zo ver. Hij sloot me op in onze slaapkamer en zette die kutmuziek weer aan. Ik kon er niks aan doen, maar op de maat van de Bolero zette ik de brander aan en plaatste de wiggen onder de slaapkamerdeur. Het lukte me om zonder al teveel lawaai de deur uit de scharnieren te tillen. Met de pingpongballen en de gloeiende ronde vijl sloop ik naar mijn moeders slaapkamer.
In een vloeiende beweging ving Hetty de pingpongbal. Op het moment dat ze de bal in zijn mond duwde stak ik de vijl in zijn anus. Hij kwam overeind en verstijfde over zijn hele lijf, waardoor ik van het bed viel. In een rode, mistige waas zag ik hoe Hetty zich wist te bevrijden en het stereosetje van de Blokker op zijn hoofd kapot sloeg.
Ik ga niet vertellen hoe twee dertienjarige meisjes het lijk van een volwassen vent in het midden van de nacht voor eens en voor altijd weten te verbergen. Er kwam een grote skelter bij kijken, drie meter touw en veel vuilniszakken met stenen. Ze hebben hem nooit gevonden.
De volgende dagen deden we alsof het nooit was gebeurd, maar thuis hielden we dat nooit lang vol. We legden dan onze handen op elkaars schouders, keken elkaar stoer aan en zeiden dat dit niet ons verdere leven ging bepalen. Zo overtuigd waren we dat ze hem nooit zouden vinden. Maar we voelden ons leeg en afgestompt. Totdat we No More Boleros op de radio hoorden.
NMB was voor ons één groot troostlied, ook al gaat het nummer over totaal iets anders. Het lied was voor ons het teken dat we er goed aan hebben gedaan. Wekenlang hadden we zitten janken als we voor de zesde keer het nummer aanzetten op onze platenspeler. Met het geld van onze baantjes kochten we overal singletjes van NMB. We fietsten in een straal van twintig kilometer naar elke platenzaak om er eentje te kopen. In de V&D stond ik zo enthousiast mee te zingen dat mensen na mij spontaan het singletje gingen kopen. Misschien kwam Gerard door Hetty en mij met stip de Top 40 binnen. Samen hebben we 187 singletjes gekocht. NMB stond uiteindelijk zes weken op de eerste plaats.
Daarna leidden Hetty en ik een goed leven. Precies wat we ons hadden voorgenomen. Hetty is nu directrice van een groot verzorgingstehuis. Eentje dat wél goed draait. Ook is ze politiek actief in een grote gemeente. Googlen heeft geen zin, want Hetty is niet haar echte naam. Ik ben alweer bijna vijftien jaar handhaver. Het goede naleven is zo’n beetje mijn motto geworden. Iets overigens waar tijdens Oudjaar zich weinig mensen iets van aan trekken. En nee, het goede naleven is niet voor eigen rechter spelen. In onze tijd was er nog geen internet met zijn hulp- en meldlijnen. Hetty en ik zouden zeker hier gebruik van hebben gemaakt.
Maar dan zou aan de andere kant nooit No More Boleros van Gerard Joling onze guilty pleasure zijn geworden 😊 ☹.
Ik wens jullie een fijne uitzending toe.
Met vriendelijke groet,
Voor hulp: www.verbreekdestilte.nl of 0900-9999-001.