Naastenliefde

Haar gezicht was nu nog een toonbeeld van verwarring. Een messteek was voldoende geweest om haar voor eeuwig te laten zwijgen. Hoe lang stond hij voor over haar gebogen? Het bloeden was inmiddels gestopt en ergens stelde hem dat gerust.
Vingerafdrukken.

Hij trok het mes uit haar maagstreek en liet de kraan lopen. Daarna waste hij zijn bebloede handen schoon en spoot chloor over het broodmes. Vervolgens legde hij het, schoon, terug in de keukenla.
Alibi.

In de huiskamer zaten zijn moeder en zijn perfecte zus, Linda, thee te drinken. Zoals iedere donderdagmiddag. Ze konden niks gehoord hebben. Hij keek om zich heen of hij niks was vergeten. Toen opende hij de keukendeur en liep naar de brandgang van de rijtjeshuizen. Niemand had hem gezien.

Met een gemaakt lachje klopte hij op het venster. Hij zag hoe Linda verrast opstond en de voordeur opende. Ze nam zijn jas aan en gaf hem een vluchtig kusje op zijn wang. Daarna legde ze haar beide handen op zijn schouders. Of alles écht goed was.

Hij knikte zonder haar aan te kijken en aan zijn moeder vroeg hij of er nog thee was. Voor het eerst in zijn leven voelde zijn keel aan als schuurpapier.

‘Ik haal even een kopje voor je,’ zei Linda bereidwillig.

Hij ging tegenover zijn moeder zitten en zag Linda als in slowmotion de keuken ingaan. Natuurlijk moest ze gillen.

Hij ondersteunde zijn moeder toen ze samen  vanuit het halletje  naar Linda staarden. Ze aaide het katje in haar armen en keek Peter woedend aan. 'Het had wel dood kunnen zijn.'

Linda gebaarde naar de leeggelopen flacon chloor op de aanrecht. Ernaast lekte een blik troebele vloeistof. 'Kattenvoer met heel hart', las Peter op de zijkant van het blik.

'Dacht je dat we je daarnet niet hoorden? Is het weer zover?'

Peter  streek een lok haar achter zijn oor en leunde tegen de deuropening. Had hij een blik kattenvoer 'vermoord'?

'Rustig, Linda,' zei moeder. Volgens de instelling is dit juist therapeutisch.'

Linda liet het katje los op de vloer en stak haar handen in de lucht. 'Zie je het niet? Hij probeert haar te doden!' Ze zette het blik rechtop en zuchtte. 'Dit heeft niks met karakterintegratie te maken, moeder.'

De oude vrouw keek omhoog naar haar zoon. 'Hij had je nooit zoveel pijn mogen doen. Het is allemaal mijn schuld.'

Peter wendde zijn blik af en staarde naar het blik op de aanrecht. Het blik werd groter en transformeerde in iets waarvan hij dacht verlost te zijn. Zittend op de aanrecht keek de vrouw hem spottend aan en stak een vinger omhoog. 'Vingerafdrukken? Check!'

Een tweede vinger. 'Alibi? Check!'

Ze stond op, liep naar hem toe en stak vlak voor zijn gezicht een derde vinger op. 'Motief, Peter? Waarom wil je mij doden?'

Ze sloeg een arm om hem heen. 'Hij noemde je mietje, hè? “Was je maar een meisje, dan hoefde ik je niet te slaan,” zei hij vlak voor elke afranseling. En dankzij jouw inbeeldingsvermogen zijn we daarna praktisch samen opgegroeid.'

Peter keek naar zijn moeder en Linda. Ze spraken tegen hem maar hij hoorde hen niet. De stem van de vrouw snerpte in zijn oor.

'Je hebt me allang geaccepteerd. 'Heb uw naasten lief' staat toch in het grote boek? Ik zie dat je moe bent, Peter. Kun je je voorstellen dat je je ogen sluit en op een tropisch droomeiland bent? Het  is er dertig graden, de stranden zijn hagelwit en de mensen oprecht vriendelijk. Je bent er niet voor twee weken of een maand, maar je mag altijd blijven. Neem anders eerst even een kijkje, ik pas wel op de winkel. Toe, sluit je ogen.'

Hij sperde zijn ogen wagenwijd open en zocht zijn moeder en Linda. Ze stonden nu tegenover hem in slowmotion ruzie met elkaar te maken. Hij kon ze nog steeds niet horen.

'Sluit je ogen, Peter.' Haar stem klonk ongeduldiger. 'Ik ben die harige ruggen zat.'

Hij telde af. 'Tien - negen - acht - zeven … '

Hij voelde haar hand door zijn haren strelen.

'Zes - vijf - vier - drie …'

De hand ging naar zijn kruis. Ze fluisterde. 'Eerst laat ik de voorkant verbouwen.'

'Twee - één … nul!'

Hij rende naar de keukenla en stormde daarna naar de slaapkamer. Buiten adem stond hij voor de deurspiegel van de klerenkast. Ze keek hem bezorgd en tegelijk ongerust aan. Zelfs de bloedvlek op haar jurk was verdwenen.

'Wat ben je van plan, Peter?'

Hij zweeg en keek naar het vleesmes in zijn hand. De tijd van broodmessen lag nu definitief achter hem.

'Wacht, Peter. We kunnen toch weer samen verder gaan. Net als vroeger. Ik zal me voortaan beter gedragen. Dat beloof ik.

Peter, doe het niet!

Peter!'

Met dank aan Mary Morgan